Verhaal

Vriendschap in een Bittere Oorlog

Hoofdstuk 1: Wakker worden met een vaag geheugen
Ik werdt wakker in de koude sneeuw, en was even vergeten wat er allemaal gebeurd was die dag daarvoor. In de verte zag ik sporen bloed liggen, er hing een muffe geur in het bos. Overal lagen wel gewonde mensen of dode mensen. Gister was er een vreselijke oorlog begonnen, niemand had het kunnen beseffen dat dit zou gaan gebeuren. Een helse pijn stroomde door mijn lichaam heen. Mijn hoofd bonsde, mijn hand bloedde. Mijn gezicht was ijskoud en licht onderkoelt. Voorzichtig probeerde overeind te komen en probeerde een beetje om mij heen te kijken. Ik wist niet meer waar ik mij nu bevond. In de verte hoorde ik licht gekreun van een zwaargewonde persoon. Met een beetje gekreun stond ik op en zocht even kort naar mijn balans en evenwicht. Ik stond, dit was misschien een begin van dat ik de eerste aanslag overleefd had. Langzaam zetten ik een van mijn voeten neer, en keek langzaam om mij heen. Om het geluid beter te horen sloot ik voor een tel mijn ogen. Het kwam van de linker hoek af, het klonk alsof het persoon op sterven lag, het had hulp nodig. Mijn hart klopte in mijn keel, met een onzeker gevoel strompelde ik er op af. Toen realiseerde ik mij weer dat ik blind was aan beide ogen, en kwetsbaar voor hard geluid. ' Help.. help mij alsjeblieft' Zei het gewonde persoon. Aan de stem te horen klonk het als een jonge vrouw, hoe oud wist ik niet, maar dat ze jong was wist ik wel. Ik kwam langzaam dichterbij, en stond nu naast het meisje. Ik hurkte door mijn knieén neer en keek haar met mij diep heldere blauwe ogen aan. Ik ben bij je, het komt goed, ik zal je proberen te helpen. zei ik op een geruststellende stem, althans zo probeerde ik het over te laten komen. ' Alsjeblieft, meisje red jezelf, ze zijn naar jou op zoek. '
Naar mij opzoek, maar waarom , wat willen ze, wat is er allemaal gebeurd? vroeg ik een beetje onzeker.
' Jij hebt het overleefd, vele die jou wilde beschermen zijn dood, of in levensgevaar, ik ben bang dat jij nu nog weinig van de vele bent die leeft. '
Ik keek het jonge meisje ongelovig aan. Maar ik snap het niet, en mijn ouders, hebben die het ook niet overleefd?
Ik hoorde aan de ademhaling van het meisje dat het antwoord waarschijnlijk een nee zou zijn. Ik slikte even, en viel even stil.
Ineens hoorde ik voetstappen in de verte dichterbij komen.
' Daar! daar is het meisje, ze leeft nog. Snel pak haar! voordat ze zo nog weg is.
' Snel ga Lucia nu kan je nog rennen, neem je kans, kijk niet om naar mij. Als je nu bij mij blijft zal je het niet overleven, ze zullen je levend vermoorden.'
Nee ik laat jou niet alleen hier achter, ik mag dan wel blind zijn en nu op het moment zwak, maar jij blijft hier niet alleen. Ik probeerde het meisje overeind te helpen, met alle kracht lukte het een beetje. Kom alsjeblieft, probeer een beetje mee te werken. Ik trok snen mijn jas uit, en gaf het aan het meisje. Ik rook een scherpe bloedgeur van haar wond. Het was op haar been, snel deed ik mijn sjaal af en bond het om haar been heen. Hier misschien helpt dit het bloed te stelpen. Kun je een beetje proberen te hinken?
'Ik zal het proberen' antwoorde het meisje.
Hoe heet je? als ik vragen mag.
' Suzanne Leaha. Antwoorde het meisje. Suzanne keek mij met haar heldere groene ogen aan. Je kan het ik zal je proberen te helpen, maar we moeten hier nu weg, voordat ze ons hebben.


Hoofdstuk 2. Vluchten voor gevaar

Ik kon horen aan de ademhaling van Suzanne dat ze het nu heel zwaar had, inverband met haar wonden. Even dacht ik aan mijn ouders, en maakte mij erg zorgen of ze uberhaupt nog wel leefde, misschien waren ze inderdaad wel dood. Ineens merkte ik op dat Suzanne door haar benen heen zakte. ' Kom op Suzanne, niet opgeven nu, nog even volhouden ik zal proberen of we een veilige plek kunnen vinden.
' Mijn been, ik heb het idee dat ik hem niet meer voel. Alsof het aan het afsterven is.
Ik stopte even en keek naar Suzanne, het bloed lekte door haar versleten spijkerbroek heen. De geur van bloed werdt nu alleen maar nog sterker, even moest ik mij inhouden om niet over mijn nek heen te gaan. Ik hoopte dat mijn sjaal het bloede voor nu grotendeels eigenlijk tegen kon houden, nu hadden we gewoon niet de tijd om te stoppen. ' Suzanne, ik beloof je, als we zo een plek hebben gevonden, zal ik kijken wat ik kan doen voor je been, hoe ik het kan verzorgen. Ik zag Suzanne uit mijn ooghoeken een beetje onzeker knikken. Ik gad aan dat we nu echt door moesten lopen. In de verte hoorde ik een schoot lossen, hij was nog niet heel dichtbij, maar veel tijd hadden wij nu niet. Misschien waren ze wel met een groep soldaten. Later kwamen we bij een afgelegen stukje bos aan, dat nog niet echt bezocht leek te zijn. ' Hier kunnen we voor nu wel even onderduiken. zei ik tegen Suzanne. Ik hoorde hoe haar ademhaling nog meer afzwakte, en misschien wel bijna het einde kon betekenen. Maar dit mocht ik gewoon niet laten gebeuren. Eindelijk had ik nog iemand gevonden die nog leefde, wie weet hoe weinig mensen er nu nog waren, na de eerste aanslag. Ik keek Suzanne even strak aan. ' Je houd vol hoor je mij!' zei ik op een aanhoudende toon. Ik zag die twinkeling in haar ogen, die aparte blik van bijna het laatste woord zeggen. Misschien was dit inderdaad wel het einde.
' L... Lucia, jij.. jij bent de gene met die speciaale kracht en doorzettingsvermogen. Ze m..mogen jou niet meenemen. heigde Suzanne met een zware ademhaling, ik moest dan ook goed luisteren om haar te kunnen verstaan. Ik zag hoe het bloed zich aan het verspreiden was, door mijn sjaal heen, over haar armen, door de spijkerbroek, Suzanne was veel bloed verloren, en aangezien ik geen wonderkind was met ervaring aan wonden hele kon ik Suzanne niet veel helpen, alleen maar door een beetje moed aan te tonen dat ze mij niet mocht verlaten. Nee Suzanne, alsjeblieft laat mij niet alleen hier achter. Ik begreep de blik in haar ogen, en hoorde haar gekreun van de pijn, misschien was ze hier alleen om mij te waarschuwen. Ik wist het gewoon niet meer. Ik keek naar Suzanne hoe ze haar hoofd op mijn been neer legde, en haar ogen langzaam dicht gingen, en hoe ze haar laatste adem uitblies, en weg ging van deze wereld, weg van mij met een glimlach op haar mond. Er ging een pijnlijk gevoel van verlies door mijn lichaam heen, maar al snel werdt ik verstoord door een ander geluid, een geluid alsof er iemand aankwam die bewapend was. De voetstappen klonken zwaar, maar snel. De bladeren hoorde ik heel scherp breken door midden, de vogels hoorde ik van hun plaats af vliegen, en een angstig gevoel in mijn lichaam kwam op. Langzaam en voorzichtig legde ik Suzanne van mijn been af, en legde haar iets verder van mij vandaan in een droog en beschut plekje onder een dikke boom. Zelf zat ik nu nog half onder een schuine afdak van een rots, waarvan je half kon zien dat het daar omheen beschut en bedekt was met bladeren en mos. Als een wild vreemde persoon hier zozu lopen, zou die geen eens weten dat er binnen een grot was, ik wist het wel, omdat ik hier vroeger wel is ging spelen met een vriendje. Snel kroop ik meer de grot in en zocht een donkerende plek op. Ik had Suzanne wel goed verstopt, anders zouden ze meteen weten dat ik hier geweest ben. Ik had verder niets mee, dus ik kon niet mijn kleren verwisselen. Het geluid kwam dichterbij, mijn hart ging sneller kloppen, het persoon of iets stond nu in de grot. Het was een soldaat die de plicht gekregen had om mij te vinden en mee te nemen naar de baas van het leger. Maar ineens klonk het rustiger, het leek wel alsof hij z'n wapen niet geladen had, of de schakelaar had overgehaald. Ineens toen ik dacht dat alles rustiger bleek te worden, werd ik beet gegrepen en opgetild. H.. Help!
Ik was in paniek, in schok, alles ging door mij heen, ik was totaal van slag af, en had geen idee wat er nu ging gebeuren.
' Rustig, meisje, probeer je niet te verroeren of vreemde dingen te doen. Ik wil je niet vermoorden, maar jij schijnt een bijzondere kracht te hebben is het niet Lucia?
In een klap verstijfde ik. Deze stem klonk wel heel bekend, alleen ik kon mij even niet vatbaar maken wie het was. Toen ik beter luisterde herkende ik die onzekere maar zachte warme stem in z'n stem. Dit kon niet waar zijn.
Alsjeblieft laat mij los! als het het niet doet, dan zal ik gaan gillen hoor! durfde ik nog uit te brengen.
' Nog een keer die toon, of een brutaal antwoordt, en ik schiet een kogel door je arm heen. voegde een andere stem er aan toe.