Paarden zijn dieren die je begrijpen

Vandaag was ik naar mijn verzorgpaard toe gegaan, Nevada. Een Kwpn merrie met een lief karakter, vind ik dan. Vandaag heb ik voor het eerst met haar wat grondwerk gedaan , iets met balken. Ik had van 4 houten balkjes een vierkant gemaakt , en daar moest zei dan in staan. De eerste keer liep ze gewoon er overheen , niet erg. Uiteindelijk is ze stil gaan staan in het midden van de vierkant waar ik ook in stil stond. Later hoefte ik alleen maar te gaan stil staan en zij stond ook stil. Ik was verbaasd hoe snel ze het op pakte.  Voor mij is Nevada een speciaal paardje , ze is gevoelig voor bepaalde mensen. Van vreemde mensen moet ze niets hebben en doet dan caggie haar oren naar achteren.  Als ik bij haar ben is alles oke. Ik merkte ook toen ik haar voor de eerste keer verzorgde dat ze een beetje terug trekkent was , maar nu zijn we beide heel erg ver gekomen en hebben afentoe mooie momenten met elkaar. Ik zelf schrik niet zo snel van dingen , en soms heeft dat zn voordelen. Een paard kan weer van jou schrikken en andersom. Als een paard schrikt vind ik dat niet erg, immers blijven het gewoon vluchtdieren en daar verander je niets aan.  Ik kan al van de kleinste dingen genieten , alleen al van het poetsen of het wandelen er mee. Van mij hoef ik er niet perse op te gaan zitten , alleen het doorbrengen met een paard is al leuk genoeg. Mijn droom is als ik ooit een paard heb dat ik het zonder zadel en hoofdstel kan berijden. Gewoon in pure natuur zonder iets wat in een paard zijn mond hoeft te zitten. Vroeger bij de indianen ging het niet anders, soms wilde ik dat ik in die tijd kon leven.

Maar westernrijden vind ik ook een erg boeiend iets. Het is anders dan dresuur, je gaat daar anders met je paard om. Je doet alles met je lichaamsdelen , natuurlijk ook wel met dresuur maar bij western ligt het net iets anders. Het zadel is gemaakt bij western rijden om lange afstanden mee af te leggen , zelf heb ik een jaar ongeveer westernles gevolgd op een stal en vond het geweldig. Het is zo anders rijden , en dat vind ik gewoon leuk. Voor mij zijn Monty Roberts, en Pat Pareli een groot voorbeeld voor mij omdat hun met paarden omgaan gewoon met respect, zoals het hoort. Nevada is voor mij gewoon heel speciaal en hoop dat ik haar nog lang mag verzorgen , soms rijd ik ook wel is zonder zadel op der, dan kan je beter voelen wat je doet.